Σκέψεις και Προβληματισμοί

     Τα τελευταία 16 χρόνια στη μουσική σκηνή έχει ανέβει ένα θεριό από τη ξακουστή Κρήτη, που έχει καταφέρει να ενώσει τους ανθρώπους και να τους κάνει να βιώσουν στις συναυλίες του ένα γνήσιο ελληνικό γλέντι. Το όνομα αυτού του θεριού είναι Γιάννης Χαρούλης. Ένας βοσκός με το λαούτο του από τα βουνά της Κρήτης, που έπαιζε σε πανηγύρια φτάνει στα αυτιά των Αθηναίων πολιτών το 2003. Χαρακτηριστικό για όποιον το πρωτοακούει είναι πως ξυπνά μέσα του θύμησες του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη. Σιγά σιγά αυτό το "ζιζάνιο" εξαπλώνεται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, ξετρελαίνοντας όποιον τον ακούει. Μετά από μερικά χρόνια οι συναυλίες του βγαίνουν η μία μετά την άλλη Sold Out, και κόσμος κατακλύζει μουσικές σκηνές και συναυλιακούς χώρους για να ακούσει αυτό το νέο με τους μουσικούς του.    Θα περίμενε κανείς ένας καλλιτέχνης έχοντας καταφέρει να έχει μια τέτοια απήχηση, να εκμεταλλευτεί το γεγονός προς όφελος του και εκτός αυτού θα μπορούσε να καυχιέται για το ταλέντο του. Ωσ