Σκέψεις και Προβληματισμοί

                                                                                                                                    Ηρώδειο 2/10/2018 Είχα την τιμή να αντικρίσω το μεγαλείο του Μητροπάνου, να δω με τα μάτια μου τι θεριό ανήμερο είναι ακόμα στις καρδιές των ανθρώπων. Μπορεί να φανεί ύβρις αυτό που θα πω, αλλά παρόλο που μπορεί να υπήρξαν και άλλοι σπουδαίοι στιχουργοί, συνθέτες, ερμηνευτές κανείς δεν κατάφερε να αποχωριστεί το τίτλο του "καλλιτέχνη" και παραμένει μέχρι και σήμερα μια ύπαρξη με την οποία δεν μπορούμε να ταυτιστούμε, να αναμετρηθούμε. Ο Μητροπάνος ήταν, είναι και θα είναι ες αεί ο Δη μήτρης, ο άνθρωπος και το φινάλε της συναυλίας το αποδεικνύει περίτρανα. Ο φακός δεν το έδειξε αλλά από πίσω όλοι οι θεατές ήταν όρθιοι, ακόμη και οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες στις πρώτες θέσεις είχαν σηκωθεί με τη ψυχή τους. Αυτό ναι, ήταν εθνικός ύμνος και δεν ήταν τόσο η "Ρόζα" όσο ο "Δημήτρης". Τη μοιραία στιγμή του ζεϊμπέκικου

Πώς αναμετριέσαι με το παρελθόν; Πώς μπορείς να συνυπάρξεις με τη πορεία του ανθρώπου; Όπου κι αν κοιτάξεις βρίσκεις πατημασιές, ζωές, ανάσες ανθρώπων που έγραψαν με μελάνι ανεξίτηλο πάνω στο χώμα που πατούμε. Δεν αγνοείται ένα τέτοιο στίγμα. Ανάθεμα κι αν κάποιος μπορεί να ζήσει ανεξάρτητα από αυτά, να πει ότι οι προηγούμενες σελίδες είναι κενές και να αρχίσει να γράφει το βιβλίο της ιστορίας από την αρχή. Η ιστορία του ανθρώπου μπορεί να γίνει χαλκάς για τον άνθρωπο του εκάστοτε παρόντος. Η ζωή του, οι πράξεις του, η πορεία του είναι πάντα συνυφασμένη και συγκρίσιμη με αυτή των προπατόρων του. Πρέπει κάθε δεδομένη στιγμή να είναι σε θέση να διατηρήσει και να εξελίξει την παρακαταθήκη των προηγούμενων. Το παρελθόν είναι πάντα εκεί, ως μέτρο σύγκρισης, ως σημείο αναφοράς, σαν την ουλή στο σώμα: μπορεί να καλυφθεί αλλά θα είναι πάντα εκεί.  Όλο το έδαφος πάλλεται συνεχώς στο κοινό χτύπο της καρδιάς των προγόνων και εμείς οφείλουμε να διατηρήσουμε αυτό το παλμό ες αεί, γιατί

  Πολλές φορές προβληματίζομαι για την αξία της εφήμερης ζωής και των στιγμών της που έρχονται και φεύγουν έναντι αυτού που διαρκεί για πάντα, των πράξεων, των οντοτήτων που μετατρέπονται σε διαχρονικές και αποτελούν σημείο αναφοράς για τους σύγχρονους και τους μελλοντικούς. Πόσο αξιοζήλευτο να ζεις μέσα στους αιώνες, να υπάρχεις στις μνήμες, να σου προσδίδονται αρετές που δεν χαρακτηρίζουν το μέσο άνθρωπο. Τι βάρος! Άραγε ξέρει ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή με τι μπλέκει, βλέπει άραγε πέρα από το δύσβατο δρόμο και το γολγοθά τη λύτρωση του την αιώνια; Ελέγχεται μήπως από κάποιες ανώτερες δυνάμεις, πλουτίζεται ο νους του, εξυψώνεται άραγε το ήθος του, ή όπως λέει και ο Παπαδιαμάντης, ψηλώνει ο νους του;   Είπα βάρος και η σκέψη μου αμέσως με πήγε στην υποχρέωση που νιώθει ένας τέτοιος άνθρωπος να σταθεί στο ύψος των αξιών, να ισορροπήσει πάνω σε αυτό το λεπτό σχοινί πάνω από το χάος των συμφερόντων, των πειρασμών και του απόλυτου ξεπεσμού. Πώς γίνεται ένας απλός άνθρωπος να συγκρατήσει

  "..Τί είναι αυτό το ροκ; Ποιόν άνθρωπο χαρακτηρίζουμε ροκ; Γιατί είναι ροκ; Το ροκ είναι καλό ή κακό;..." Είναι ροκ μόνο η μουσική με μια ηλεκτρική κιθάρα συνδεδεμένη σε ενισχυτή, παρέα με μπάσο, ντραμς και ένα τραγουδιστή να χτυπιέται στο ρυθμό; - Ωραία ρε πανέξυπνε που θυμήθηκες να γράψεις, τι λες εσύ ότι είναι ροκ; - Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι και εγώ ο ίδιος δεν έχω κατασταλάξει μέσα μου σε ένα απόλυτο ορισμό με συγκεκριμένο αριθμό λέξεων που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση! Θεωρώ πως για να προσεγγίσω αυτό που θεωρώ εγώ ροκ καλύτερα είναι να δώσω παραδείγματα ανθρώπων και καταστάσεων που θεωρώ ροκ.    Άνθρωποι που πρωτοτύπησαν, που κάναν κάτι δικό τους, που έγιναν ευάλωτοι και εν τέλει μας άγγιξαν εμάς που τους παρατηρούμε.           Όχι. Ροκ δεν βλέπουμε μόνο σε συναυλίες με ειδικούς έντονους φωτισμούς και καπνό να γεμίζει τη σκηνή. Ροκ είναι μια αγκαλιά αγάπης, ένα βλέμμα αθώο, ένα φιλί με πάθος και αδρεναλίνη. Ροκ είναι να σέβεσαι τον άλλο.

     Τα τελευταία 16 χρόνια στη μουσική σκηνή έχει ανέβει ένα θεριό από τη ξακουστή Κρήτη, που έχει καταφέρει να ενώσει τους ανθρώπους και να τους κάνει να βιώσουν στις συναυλίες του ένα γνήσιο ελληνικό γλέντι. Το όνομα αυτού του θεριού είναι Γιάννης Χαρούλης. Ένας βοσκός με το λαούτο του από τα βουνά της Κρήτης, που έπαιζε σε πανηγύρια φτάνει στα αυτιά των Αθηναίων πολιτών το 2003. Χαρακτηριστικό για όποιον το πρωτοακούει είναι πως ξυπνά μέσα του θύμησες του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη. Σιγά σιγά αυτό το "ζιζάνιο" εξαπλώνεται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, ξετρελαίνοντας όποιον τον ακούει. Μετά από μερικά χρόνια οι συναυλίες του βγαίνουν η μία μετά την άλλη Sold Out, και κόσμος κατακλύζει μουσικές σκηνές και συναυλιακούς χώρους για να ακούσει αυτό το νέο με τους μουσικούς του.    Θα περίμενε κανείς ένας καλλιτέχνης έχοντας καταφέρει να έχει μια τέτοια απήχηση, να εκμεταλλευτεί το γεγονός προς όφελος του και εκτός αυτού θα μπορούσε να καυχιέται για το ταλέντο του. Ωσ