Δημήτρης Μητροπάνος
Ηρώδειο 2/10/2018 Είχα την τιμή να αντικρίσω το μεγαλείο του Μητροπάνου, να δω με τα μάτια μου τι θεριό ανήμερο είναι ακόμα στις καρδιές των ανθρώπων. Μπορεί να φανεί ύβρις αυτό που θα πω, αλλά παρόλο που μπορεί να υπήρξαν και άλλοι σπουδαίοι στιχουργοί, συνθέτες, ερμηνευτές κανείς δεν κατάφερε να αποχωριστεί το τίτλο του "καλλιτέχνη" και παραμένει μέχρι και σήμερα μια ύπαρξη με την οποία δεν μπορούμε να ταυτιστούμε, να αναμετρηθούμε. Ο Μητροπάνος ήταν, είναι και θα είναι ες αεί ο Δη μήτρης, ο άνθρωπος και το φινάλε της συναυλίας το αποδεικνύει περίτρανα. Ο φακός δεν το έδειξε αλλά από πίσω όλοι οι θεατές ήταν όρθιοι, ακόμη και οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες στις πρώτες θέσεις είχαν σηκωθεί με τη ψυχή τους. Αυτό ναι, ήταν εθνικός ύμνος και δεν ήταν τόσο η "Ρόζα" όσο ο "Δημήτρης". Τη μοιραία στιγμή του ζεϊμπέκικου