Το Φαινόμενο Γιάννης Χαρούλης
Τα τελευταία 16 χρόνια στη μουσική σκηνή έχει ανέβει ένα θεριό από τη ξακουστή Κρήτη, που έχει καταφέρει να ενώσει τους ανθρώπους και να τους κάνει να βιώσουν στις συναυλίες του ένα γνήσιο ελληνικό γλέντι. Το όνομα αυτού του θεριού είναι Γιάννης Χαρούλης. Ένας βοσκός με το λαούτο του από τα βουνά της Κρήτης, που έπαιζε σε πανηγύρια φτάνει στα αυτιά των Αθηναίων πολιτών το 2003. Χαρακτηριστικό για όποιον το πρωτοακούει είναι πως ξυπνά μέσα του θύμησες του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη. Σιγά σιγά αυτό το "ζιζάνιο" εξαπλώνεται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, ξετρελαίνοντας όποιον τον ακούει. Μετά από μερικά χρόνια οι συναυλίες του βγαίνουν η μία μετά την άλλη Sold Out, και κόσμος κατακλύζει μουσικές σκηνές και συναυλιακούς χώρους για να ακούσει αυτό το νέο με τους μουσικούς του.
Εγώ προσωπικά μέχρι 2 χρόνια πριν, που δεν είχε τύχει να πάω σε συναυλία του, είχα τις αμφιβολίες μου και θεωρούσα πως αυτές οι sold out συναυλίες είναι ένα κύμα παροδικό, μια μόδα, ότι απλά έτυχε να ακουστεί και να προβληθεί αρκετά από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όπως άλλοι τόσοι μουσικοί αλλά τελικά θα ξεχνιόταν και σαν φούσκα θα ξεφούσκωνε. Κούνια που με κούναγε! Ένα καλοκαίρι έκλεισα εισιτήρια να πάω να τον δω στο θέατρο Πέτρας στη Πετρούπολη και απλά έκτοτε δεν χάνω ραντεβού μαζί του τα καλοκαίρια.
Πιστεύω πως ένας βασικός λόγος που αυτό το κρητικό "κοπέλι" ακούγεται τόσο πολύ είναι πως σε αντίθεση ίσως με άλλους καλλιτέχνες του χώρου, κανείς ποτέ δεν αμφέβαλε πως ο Χαρούλης που βλέπει πάνω στη σκηνή είναι και ο Χαρούλης εκτός σκηνής! Αυτό το κοπέλι εκπέμπει έντονα μια ειλικρίνεια, μια ανθρωπιά, μια καλοσύνη που σε μαγεύει. Αντικειμενικά ούτε έχει ασχοληθεί σε βάθος με τη φωνητική, ούτε πατάει πάντα σωστά στις νότες του τραγουδιού. Αλλά αυτό που άργησα να συνειδητοποιήσω είναι πως ο κόσμος έχει μπουχτίσει από καλλίφωνους που μπορούν να εκτελέσουν άψογα και το πιο δύσκολο τραγούδι. Ο κόσμος έχει ανάγκη από καλλιτέχνες ανθρώπινους, που να μην έχουν τη τάση να διαφοροποιούνται από το κόσμο, ούτε να θεωρούν ότι το έργο που παράγουν δεν είναι για τα μάτια και τα αυτιά των "κοινών θνητών". Μόλις ο καλλιτέχνης παραδεχτεί ότι επιτελεί κάποιο σπουδαίο έργο - κι ας το κάνει όντως- παύει να είναι - κατ' εμέ- καλλιτέχνης.
Για να κλείσω, θα ήθελα να μοιραστώ μια σπουδαία εμπειρία η οποία ανέβασε το κοπέλι στην εκτίμηση μου. Σεπτέμβρης 6 του 2016, μια βροχερή μέρα, ήταν προγραμματισμένη να γίνει η δεύτερη από τις τρεις συναυλίες του Χαρούλη στη Τεχνόπολη στο Γκάζι. Ανακοίνωση πως θα ακυρωθεί η συναυλία λόγω καιρικών συνθηκών δεν είχε γίνει. Ο κόσμος με τις ομπρέλες του γεμίζει το συναυλιακό χώρο και περιμένει να βγει ο κρητικός να τραγουδήσει. Ξεκινά το πρόγραμμα όμως κάποια στιγμή πέφτει η ασφάλεια και σταματάνε να λειτουργούν ηχεία, μικρόφωνα, φώτα και ενισχυτές. Ο Γιάννης όμως επέμενε παρά τις δυσκολίες να μην αφήσει το κόσμο να φύγει έτσι. Για αυτό συνέχισε να παίζει όσο περισσότερο μπορούσε και του επέτρεπε ο καιρός. Το ρεύμα επανερχόταν και μετά ξαναέπεφτε. Με τα τραγούδια και με τη καλή διάθεση του και των μουσικών του έφτασε μέχρι τις 2 ώρες, χρόνος ικανοποιητικός για να πει κανείς πως με τέτοιο καιρό η συναυλία που κανονικά θα έπρεπε να ακυρωνόταν έγινε. Το κοπέλι όμως λέει από το μικρόφωνο κλείνοντας πλέον οριστικά τη βραδιά, πως η συναυλία θα επαναληφθεί σε επόμενη ημερομηνία και αυτοί που είχαν εισιτήριο για αυτήν θα ερχόντουσαν χωρίς επιπλέον χρεώσεις. Αυτή η κίνηση για κάποιους μπορεί να μην φαντάζει τίποτα το ιδιαίτερο, όμως για εμένα ξέροντας ότι ζούμε σε μια εποχή που τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο ήταν κάτι που με κέρδισε.
Εύχομαι αυτό το κοπέλι να συνεχίσει αυτή τη συνεχώς ανοδική του πορεία, ο κόσμος να συνεχίσει να τον αγαπά για αυτό που είναι και να είναι πάντα καλά να ανταμώνουμε τα καλοκαίρια μας.
Υ.Γ.: Ένα προσωπικό ευχαριστώ στο Χρήστο Θηβαίο που άκουσε αυτή τη φωνή και την έκανε γνωστή και στην υπόλοιπη Ελλάδα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου