Σκέψεις και Προβληματισμοί

Πώς αναμετριέσαι με το παρελθόν; Πώς μπορείς να συνυπάρξεις με τη πορεία του ανθρώπου; Όπου κι αν κοιτάξεις βρίσκεις πατημασιές, ζωές, ανάσες ανθρώπων που έγραψαν με μελάνι ανεξίτηλο πάνω στο χώμα που πατούμε. Δεν αγνοείται ένα τέτοιο στίγμα. Ανάθεμα κι αν κάποιος μπορεί να ζήσει ανεξάρτητα από αυτά, να πει ότι οι προηγούμενες σελίδες είναι κενές και να αρχίσει να γράφει το βιβλίο της ιστορίας από την αρχή. Η ιστορία του ανθρώπου μπορεί να γίνει χαλκάς για τον άνθρωπο του εκάστοτε παρόντος. Η ζωή του, οι πράξεις του, η πορεία του είναι πάντα συνυφασμένη και συγκρίσιμη με αυτή των προπατόρων του. Πρέπει κάθε δεδομένη στιγμή να είναι σε θέση να διατηρήσει και να εξελίξει την παρακαταθήκη των προηγούμενων. Το παρελθόν είναι πάντα εκεί, ως μέτρο σύγκρισης, ως σημείο αναφοράς, σαν την ουλή στο σώμα: μπορεί να καλυφθεί αλλά θα είναι πάντα εκεί.  Όλο το έδαφος πάλλεται συνεχώς στο κοινό χτύπο της καρδιάς των προγόνων και εμείς οφείλουμε να διατηρήσουμε αυτό το παλμό ες αεί, γιατί

  Πολλές φορές προβληματίζομαι για την αξία της εφήμερης ζωής και των στιγμών της που έρχονται και φεύγουν έναντι αυτού που διαρκεί για πάντα, των πράξεων, των οντοτήτων που μετατρέπονται σε διαχρονικές και αποτελούν σημείο αναφοράς για τους σύγχρονους και τους μελλοντικούς. Πόσο αξιοζήλευτο να ζεις μέσα στους αιώνες, να υπάρχεις στις μνήμες, να σου προσδίδονται αρετές που δεν χαρακτηρίζουν το μέσο άνθρωπο. Τι βάρος! Άραγε ξέρει ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή με τι μπλέκει, βλέπει άραγε πέρα από το δύσβατο δρόμο και το γολγοθά τη λύτρωση του την αιώνια; Ελέγχεται μήπως από κάποιες ανώτερες δυνάμεις, πλουτίζεται ο νους του, εξυψώνεται άραγε το ήθος του, ή όπως λέει και ο Παπαδιαμάντης, ψηλώνει ο νους του;   Είπα βάρος και η σκέψη μου αμέσως με πήγε στην υποχρέωση που νιώθει ένας τέτοιος άνθρωπος να σταθεί στο ύψος των αξιών, να ισορροπήσει πάνω σε αυτό το λεπτό σχοινί πάνω από το χάος των συμφερόντων, των πειρασμών και του απόλυτου ξεπεσμού. Πώς γίνεται ένας απλός άνθρωπος να συγκρατήσει