Δημήτρης Μητροπάνος

                                                                                                                                   Ηρώδειο 2/10/2018

Είχα την τιμή να αντικρίσω το μεγαλείο του Μητροπάνου, να δω με τα μάτια μου τι θεριό ανήμερο είναι ακόμα στις καρδιές των ανθρώπων. Μπορεί να φανεί ύβρις αυτό που θα πω, αλλά παρόλο που μπορεί να υπήρξαν και άλλοι σπουδαίοι στιχουργοί, συνθέτες, ερμηνευτές κανείς δεν κατάφερε να αποχωριστεί το τίτλο του "καλλιτέχνη" και παραμένει μέχρι και σήμερα μια ύπαρξη με την οποία δεν μπορούμε να ταυτιστούμε, να αναμετρηθούμε. Ο Μητροπάνος ήταν, είναι και θα είναι ες αεί ο Δημήτρης, ο άνθρωπος και το φινάλε της συναυλίας το αποδεικνύει περίτρανα. Ο φακός δεν το έδειξε αλλά από πίσω όλοι οι θεατές ήταν όρθιοι, ακόμη και οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες στις πρώτες θέσεις είχαν σηκωθεί με τη ψυχή τους. Αυτό ναι, ήταν εθνικός ύμνος και δεν ήταν τόσο η "Ρόζα" όσο ο "Δημήτρης". Τη μοιραία στιγμή του ζεϊμπέκικου του Μητροπάνου όλοι τον συνόδευαν με το χειροκρότημα τους, γιατί πραγματικά εκείνη τη στιγμή ήταν πάνω στη σκηνή και χόρευε, σώμα και ψυχή. Για μια στιγμή ένιωσα ότι όντως οι άνθρωποι γίνονται ένα! Δεν χρειάστηκε ούτε πολιτικός, ούτε θεός να μας ενώσει! Ένας άνθρωπος χρειάστηκε, ένας άνθρωπος που έχει χαραχτεί βαθιά στη ψυχή μας και για τον οποίο μόνο θετικά συναισθήματα έχουμε.