Άτιτλο

  Πολλές φορές προβληματίζομαι για την αξία της εφήμερης ζωής και των στιγμών της που έρχονται και φεύγουν έναντι αυτού που διαρκεί για πάντα, των πράξεων, των οντοτήτων που μετατρέπονται σε διαχρονικές και αποτελούν σημείο αναφοράς για τους σύγχρονους και τους μελλοντικούς. Πόσο αξιοζήλευτο να ζεις μέσα στους αιώνες, να υπάρχεις στις μνήμες, να σου προσδίδονται αρετές που δεν χαρακτηρίζουν το μέσο άνθρωπο. Τι βάρος! Άραγε ξέρει ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή με τι μπλέκει, βλέπει άραγε πέρα από το δύσβατο δρόμο και το γολγοθά τη λύτρωση του την αιώνια; Ελέγχεται μήπως από κάποιες ανώτερες δυνάμεις, πλουτίζεται ο νους του, εξυψώνεται άραγε το ήθος του, ή όπως λέει και ο Παπαδιαμάντης, ψηλώνει ο νους του;

  Είπα βάρος και η σκέψη μου αμέσως με πήγε στην υποχρέωση που νιώθει ένας τέτοιος άνθρωπος να σταθεί στο ύψος των αξιών, να ισορροπήσει πάνω σε αυτό το λεπτό σχοινί πάνω από το χάος των συμφερόντων, των πειρασμών και του απόλυτου ξεπεσμού. Πώς γίνεται ένας απλός άνθρωπος να συγκρατήσει πλήρως τα ζωώδη ένστικτα του, να απαγορεύσει στον εαυτό του το δικαίωμα του στο λάθος, να αποτελεί σε όλη του τη ζωή τρανταχτό παράδειγμα ανθρώπου που οι πανανθρώπινες αξίες τον ορίζουν; Η ίδια η ζωή υπενθυμίζει πως τίποτα δεν μένει -ούτε έμβιο ούτε άβιο- για πάντα σταθερό, πάντα θα βρεθούν παράγοντες που θα το μεταλλάξουν. Ο ίδιος ο ανθρώπινος οργανισμός αδυνατεί να σταθεί για πάντα όρθιος στα πόδια του. Πώς γίνεται να πας κόντρα και να θωρακίσεις το πνεύμα σου και να το υποχρεώσεις να σταθεί εσαεί στην ανώτατη των πνευματικών στάθμεων;

  "Η κορυφή έχει μοναξιά" λέει ένα ρητό και δεν νομίζω πως είναι άτοπο, παρόλο που στις περισσότερες των περιπτώσεων χρησιμοποιείται με ναρκισσιστική διάθεση. Ο Αριστοτέλης παρατήρησε και κατέγραψε πως ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό (και πολιτικό). Πώς γίνεται η ανθρώπινη φύση να μετατρέψει ένα από τους μεγαλύτερους της φόβους σε καύσιμο και κινητήρια δύναμη για να συνεχίσει να ζει; Πώς καταφέρνεις να αποδεχθείς πως ο στόχος σου, ο σκοπός σου, ο προορισμός σου είναι άξιος να σε κάνει να αντέξεις τη μοναξιά και την απουσία του συνανθρώπου και αρκετές φορές την αποδοκιμασία του τελευταίου πάνω σου; Τί σε κρατά από το να γίνεις μισάνθρωπος, από το να παγιδευτείς στον πειρασμό της έπαρσης και να θεωρήσεις πως είσαι ένα υπεράνθρωπο ον; Πώς συγχωρείς τους "αμαθείς", τους "άπιστους" και κυρίως πως ζεις μαζί τους αποδεχόμενος πως ίσως ποτέ δεν πρόκειται να σε καταλάβουν; Γιατί να αγαπήσεις αυτούς που δεν σε νιώθουν, που δεν βλέπουν ό,τι βλέπεις, που δεν ενστερνίζονται την άποψη σου;

  Απορία μου είναι και η εξής: "Τί γίνεται και αν αποτύχεις, τί γίνεται όταν πλέον υποκύψεις στους πειρασμούς, όταν συμβιβαστείς με τα εφήμερα δώρα και πλέον αποκλίνεις σημαντικά από την προηγούμενη σου πορεία;" Αξίζει τότε η ζωή; Για χάρη της αιωνιότητας και για χάρη της ανθρώπινης πορείας στο κόσμο του πνεύματος και την συνολικής ολοκλήρωσης, μήπως θα έπρεπε να εμποδιστεί η προσπάθεια του ανθρώπου να γκρεμίσει όσα έχτισε πριν, να αρνηθεί τη συνεισφορά του στην ανθρώπινη διανόηση; Είναι προτιμότερο να φεύγει ένας άνθρωπος - πηγή γνώσης και ήθους- στο ανώτερο σημείο της προσωπικής του πορείας, ή για χάρη της επίγειας του ζωής και των δεσμών που σύναψε με άλλους ανθρώπους να συνεχίσει να ζει σε βάρος πλέον των αξιών, σε βάρος αυτών που θα του αναγνωρίζονταν αν δεν απαρνιόταν αυτά που μέχρι προ λίγου πίστευε και έπραττε;