"Homo Artis"

  Η τέχνη λένε είναι ο τρόπος με τον οποίο η ψυχή μπορεί και εκφράζει τους προβληματισμούς της... τους πόθους της. Η ψυχή επιλέγει κάθε φορά πως θα αφήσει το στίγμα της σε αυτό το κόσμο... ή μάλλον πως θα τον εμπλουτίσει βάζοντας με τη σειρά της το δικό της λίθο. Άλλοτε διοχετεύει το πάθος της και τη ανάγκη της για δημιουργία στον γραπτό λόγο και συγγράφει ιστορίες, δοκίμια, ποιήματα, άλλες φορές στη μουσική και συνθέτει μελωδίες και τραγούδια και άλλες μέσω των εικαστικών, όπου εκεί εμφυσά τη ζωή και θέτει πλέον αιώνια τα αντικείμενα με τα οποία εργάζεται.
  Όσο όμως προχωρά ο κόσμος τόσο πιο πολύ φουντώνει η ανάγκη του πνεύματος να βγει από τη καθημερινότητα, να μιλήσει σε μια γλώσσα που δεν μιλιέται αλλά γίνεται αυτόματα αντιληπτή αρκεί να βρίσκεσαι σε παρόμοια μήκη κύματος! Ο άνθρωπος θέλησε να εκφραστεί μέσω της υποκριτικής, μέσω της αναβίωσης διαφόρων καταστάσεων και ανθρώπων. Θέλησε να καυτηριάσει γεγονότα, να ελπίσει, να κλάψει, να παλέψει και πάνω από όλα να επικοινωνήσει. Θέλησε να απαθανατίσει στιγμές, τόπους, χώρους, χρόνους .... που ίσως γνώριζε πως δεν θα παραμείνουν αναλλοίωτοι. Έφτασε στο σημείο να θέλει να υπερισχύσει της φύσεως και των "ανώτερων δυνάμεων" και να παγώσει το χρόνο, να κάνει καθετί που έπιανε να μένει στην αιωνιότητα και να μην το αλλοίωνε ο χρόνος.
  Αυτόν τον διακαή του πόθο ήρθε να ικανοποιήσει η τέχνη. Του προσέφερε μια νέα διάλεκτο, μια νέα αλφάβητο που ήταν κοινή για όλα τα έθνη. Του έδωσε τη δυνατότητα να καταγράψει τα όσα ένιωθε σε μια γλώσσα που στον κόσμο της καθημερινότητας φαντάζει τόσο άχρηστη μια και δεν αποδίδει υλικά. Αν και αφηρημένη και πολύσημη, μέσω της τέχνης ο άνθρωπος κατάφερε να βγάλει προς τα έξω αυτά που αρχικά είτε νόμιζε πως δεν είχε, είτε δεν μπορούσε να εξηγήσει. Βρήκε ανθρώπους που συμμεριζόντουσαν την οπτική του και που του υπενθύμιζαν πως δεν ήταν ποτέ μόνος. Κατάφερε να βρει μια διέξοδο από τη μέγγενη της ύλης και προχώρησε πιο βαθιά στην ουσία των πραγμάτων. Αυτές τις απορίες που είχε για το κόσμο κατάφερε να τις απαντήσει (μερικώς) και παρόλα αυτά συνέχισε να διερωτάται για πιο φιλοσοφικά θέματα που ούτε που φανταζόταν ότι τον απασχολούσαν. Γιατί η τέχνη εκτός από μέσω έκφρασης είναι προπάντων πηγή γνώσης. Κανένας που προσέγγισε τη τέχνη δεν έμεινε στο ίδιο πνευματικό επίπεδο με αυτό που ήταν πριν - εκτός κι αν την προσέγγισε με λάθος σκοπούς ή τελείως επιδερμικά.
  Η τέχνη υπήρξε πάντοτε για τον άνθρωπο η διαφυγή, το διάλειμμα από τη στυγνή καθημερινότητα που τον υποβάλλει να ζει τη μέρα της μαρμότας. Μέσω της τέχνης ο άνθρωπος μπόρεσε να καταπιαστεί με τομείς και δραστηριότητες που όσο και να νόμιζε πως κατείχε, τελικά κατάλαβε πως είναι ατελείωτοι. Γιατί η τέχνη έχει το εξής ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: ο καθένας βλέποντας τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα ως απλός θεατής πιστεύει πως είναι ανιαρά και πως οποιοσδήποτε αν είχε όρεξη θα μπορούσε να τα κάνει. Όμως για να φτάσει κανείς να ολοκληρώσει ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα, έχει προηγηθεί μια σειρά προβληματισμών, ακόμη και αποτυχιών. Για να φτάσει κάποιος να εκθέσει τη δουλειά του, είτε λέγεται πίνακας, είτε λέγεται μελωδία, είτε κείμενο, είτε άγαλμα, είτε παράσταση, έχει σκίσει, έχει κάψει, έχει βρίσει, έχει καταπονήσει το σώμα του και έχει εξουθενωθεί. Γιατί η δουλειά του καλλιτέχνη είναι "ασήκωτη"!
  Ο καλλιτέχνης ....καλύτερα αυτός που προσεγγίζει πλήρως τη τέχνη (γιατί ο όρος καλλιτέχνης έχει εκφυλιστεί πολύ στις μέρες μας), έχει ανοιχτά πολλά μέτωπα. Αυτός ο άνθρωπος αγωνίζεται να εμπλουτίσει τις γνώσεις του, να ανοίξει τους ορίζοντες του -διαδικασία που δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη- ενώ την ίδια στιγμή βάλλεται από την κοινωνία αλλά κυρίως από τον εαυτό του!
  Όπως προανέφερα η κοινωνία αν και αρκετές φορές δείχνει να θαμπώνεται με την λάμψη των καλλιτεχνικών αριστουργημάτων που έχουν υπάρξει κατά καιρούς, εκτός του ότι δεν έχει προσδιορίσει πλήρως την ουσία της τέχνης, αποθαρρύνει τα μέλη της να ασχοληθούν μαζί της μια και είναι μια "μη πολλά υποσχόμενη εργασία". "Ο άνθρωπος για να μπορέσει να ασχοληθεί με τη τέχνη πρέπει να έχει λύσει το βιοποριστικό του θέμα", λέει η κοινωνία "γιατί αλλιώς καταλήγει να πεθάνει στην ψάθα". Η αποθάρρυνση είναι αυταπόδεικτη. Σε αυτόν το πόλεμο καλείται να παλέψει όποιος ενδιαφέρεται για την τέχνη, έχοντας υιοθετήσει και έχοντας πλέον πειστεί πως πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να επιβιώσει. Εκεί είναι όμως που πολλοί χάνουν την ουσία της τέχνης! Η ΤΈΧΝΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΜΠΌΡΕΥΜΑ!!! Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τη παζαρεύει, να τη πουλά και να την αγοράζει. Η τέχνη υπάρχει ως μέσο κατανόησης του εαυτού μας, ως μέσο επικοινωνίας και ως αφορμή για πολιτισμένο διάλογο και όχι ως τρόπος για να πλουτίσει κάποιος ούτε ως μέσο επίδειξης. Αν έχεις όντως κατανοήσει το σκοπό και την ουσία της τέχνης, τότε δεν έχεις ανάγκη να αποδείξεις τίποτα σε κανένα. Απλά είσαι ικανοποιημένος για τη γνώση και την ευαισθησία την οποία απέκτησες.

 Ο Κάρολος Κουν είπε: "Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας."

      

"Ars longa, vita brevis."