"Αίας" του Σοφοκλή

Βράδυ Δευτέρας, αρχή εβδομάδας, συνήθως δεν μας αρέσει η αρχή της εβδομάδας και έτσι την έχουμε στιγματίσει αυτή τη μέρα.

Επεισόδια στο κέντρο, "λοκ αουτ στην ΑΣΟΕΕ"... τη λες και φορτισμένη τη μέρα!

Εγώ αποφασισμένος όμως να πάω κόντρα σε αυτή φόρτιση.

Με συνοπτικές διαδικασίες κλείνω εισιτήριο για τον "Αίαντα του Σοφοκλή" στο θέατρο Βεάκη, μια ανάσα από τη σχολή μου.

Βέβαια το ότι βρίσκεται πολύ κοντά στη σχολή μου δεν με εμποδίζει από το να φτάσω ως συνήθως οριακά στην ώρα μου!

Το εισιτήριο δεν έχει αριθμημένη θέση, οπότε οι θέσεις καταλαμβάνονται με σειρά προτεραιότητας. Ο καθυστερημένος παίρνει αυτό που μένει.

Θέση μπροστά μπροστά! Ό,τι χειρότερο για άνθρωπο σαν εμένα που κομπλάρω να είμαι πρόσωπο με πρόσωπο με τους καλλιτέχνες.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι θέσεις των θεατών βρίσκονται πάνω στη σκηνή λίγα βήματα από το χώρο που εκτυλίσσεται το έργο...

Σκέφτομαι τουλάχιστον πως θα κλείσουν τα φώτα και η απευθείας επαφή με τους ηθοποιούς δεν θα είναι τόσο εφικτή. Δεν έπεσα μέσα!

Ο ηθοποιός Μιχάλης Σαράντης και ο ζωγράφος Απόστολος Χαντζαράς , που θα ήταν οι μόνοι που θα παρουσιάζονταν καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης, εμφανίζονται πριν σβήσουν τα φώτα, συστήνονται και με μεγάλη ευγένεια ζητούν τη συμβολή μας με το να κλείσουμε τα κινητά μας ώστε να μη αποσπαστεί η προσοχή τους.

Και ξαφνικά σαν να είχαμε μαζευτεί μια παρέα σε ένα χώρο και συζητάγαμε, αρχίζουν και με μια οικειότητα μας εξιστορούν την ιστορία του ρωμαλέου πολεμιστή της Τροίας Αίαντα.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όποια άβολη αίσθηση είχα εξαφανίστηκε και βυθίστηκα στο κόσμο που με μεγάλη παραστατικότητα ξεδίπλωναν οι δύο καλλιτέχνες.

Το θέαμα ήταν απίστευτο! 

Από τη μία να βλέπεις έναν ηθοποιό να λυγίζει, να συρρικνώνεται, να κάμπτεται λες και είναι λάστιχο. Με μια ευλυγισία, μια κινησιολογία και μια δυναμική άγριου ζώου που μανιασμένο ξεσπά πάνω στη σκηνή. Εφτά με οκτώ χαρακτήρες είχε το έργο και με μεγάλη ευαισθησία κατάφερνε να ξεχωρίζουν όλοι στο πρόσωπο του.

Και στην άλλη μεριά της σκηνής να μαίνεται ένα άλλο θηρίο της φύσης που μέσα από το πινέλο του και τη μαύρη μπογιά του έδινε σάρκα στα πρόσωπα του έργου με σχέδια που δυνάμει ένιωθες πως σπαρταρούσαν και συμμετείχαν στο όλο δράμα. Φιγούρες τόσο απλές, μα στο πυρήνα τους τόσο ευαίσθητες και τόσο αφηγηματικές!

Το έργο διήρκησε μιάμιση ώρα και για μένα ήταν σαν διήρκησε μόλις ένα εικοσάλεπτο. Οι σκηνές εναλλάσσονταν τόσο δυναμικά, η ροή ήταν τόσο στρωτή που εμένα προσωπικά με έκανε να νιώσω ωσάν η θεά Αθηνά να με έντυσε με ένα αόρατο πέπλο και  πως παρατηρούσα τα γεγονότα μπροστά στα μάτια μου.

Είχα παρακολουθήσει ξανά δουλειά σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου όπου σκηνοθετούσε την αγαπημένη μου Χαρούλα στο Χειρόγραφο της. Μετά από τον "Αίαντα" θεωρώ πως ο σκηνοθέτης απέδειξε την τεράστια γκάμα του και την ικανότητα του να σκηνοθετεί τα πιο ετερόκλητα μεταξύ τους έργα.

Έφυγα από το θέατρο ανανεωμένος με ένα τεράστιο υλικό από πλευράς αισθήσεων και ερεθισμάτων. Ο πήχης των φετινών παραστάσεων ανέβηκε πολύ με αυτή τη παράσταση.

Νιώθω ευγνώμων που ήμουν μέτοχος σε μια τέτοια μυσταγωγία.