Οι "Λευτέρηδες Πετρούνιες"
Σήμερα η χώρα μας είχε την τεράστια τιμή να γιορτάσει τη νίκη του Έλληνα, πλέον ολυμπιονίκη στους κρίκους, Ελευθέριου Πετρούνια ο οποίος με την αξία και τις φοβερές του ικανότητες κατάφερε να κερδίσει 16000 βαθμούς που του εξασφάλισαν τη πρώτη θέση. Πριν από τη νίκη του Λευτέρη η Ελλάδα είχε πάλι τη τιμή να χαρεί τη πρωτιά της Άννας Κορακάκη στη σκοποβολή, την οποία υποδέχτηκαν με "τιμές" μόλις επέστρεψε άνθρωποι "υψηλών θέσεων" μεταξύ των οποίων και βουλευτές οι οποίοι άρχισαν να εκφέρουν έτοιμους λόγους γραμμένους από άλλους με στόχο την αναζωπύρωση της αγάπης για τη πατρίδα και της ενότητας ... δηλαδή ό,τι λένε πάντοτε σε τέτοιες περιστάσεις αδιαφορώντας πλήρως για το ποιο άτομο είχαν δίπλα τους μέχρι και πως τη λέγανε!!!
Μέσα σε όλη αυτή την εορταστική περίοδο -την οποία θα θυμόμαστε για πολύ λίγο ακόμα μέχρι να ξαναγυρίσουμε στην καθημερινότητα μας- δεν έλλειψαν και οι αναρτήσεις και τα σχόλια με φωτογραφίες των δύο πρωταθλητών όπου ο κάθε τυχαίος είτε για να προσελκύσει "Like" και δημοφιλία, είτε γιατί όντως τον συνεπήραν οι δύο αυτές επιτυχίες, θέλησε να τους συγχαρεί και να γράψει σχόλια του τύπου: "Μπράβο ρε Λευτέρη/Άννα μας κάνατε περήφανους" και άλλα παρόμοια.
Σε άλλες περιπτώσεις θα χαιρόμουν για αυτή την ξαφνική ενότητα και αυτό το ξαφνικό ξέσπασμα "φιλοπατρίας" αλλά νιώθω ένα μεγάλο ψέμα να αναπτύσσεται, το ψέμα ότι μαζί με τον επιτυχόντα παίρνουμε και εμείς τους επαίνους και την όλη χαρά ενώ στην ουσία δεν συνεισφέραμε πουθενά στον όλο αγώνα!! Κανείς μπορεί να πει πως ξεκινάω αυτό το άρθρο με σκοπό να επιρρίψω ευθύνες σε άλλους και να κακολογήσω (κοινώς "να θάψω"), όμως μέσα στο κοινό στο οποίο απευθύνομαι βάζω και εμένα -που, για να σημειωθεί, δεν ήξερα κανένα από τους αθλητές που μας εκπροσώπησαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο!
Μέσα στη περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων όλοι μας, εκτός κάποιων ανθρώπων που θέλησαν να σταθούν και να υποστηρίξουν την ελληνική αποστολή και πήγαν στο Ρίο, παρακολουθούμε όλα τα αγωνίσματα και τις συμμετοχές των αθλητών είτε από το σαλόνι του σπιτιού μας είτε φευγαλέα σε κάποιο χώρο με τηλεόραση, πάντοτε σε ένα κλίμα τελείως διαφορετικό από αυτό που βιώνουν οι αθλητές την περίοδο των αγώνων. Το ενδιαφέρον μας προσελκύεται τη στιγμή που περνά από την αντίληψή μας η συμμετοχή ενός Έλληνα. Τη στιγμή εκείνη συγκεντρωνόμαστε να τον παρακολουθήσουμε, θέλοντας πάντοτε από μέσα μας να μας προσφέρει τη πρώτη θέση - λες και εμείς μπορούμε από εδώ που είμαστε να έχουμε απαιτήσεις για τον αθλητή ο οποίος βάζει τα δυνατά του να αποδείξει κυρίως στον ίδιο πως όλες του οι προσπάθειες και οι δυσκολίες που πέρασε μέχρι τώρα άξιζαν το κόπο. Αν αυτός ο αγωνιστής τελικά είτε επειδή είχε κακή μέρα είτε επειδή οι αντοχές του δεν επαρκούσαν για τις απαιτήσεις των τριών πρώτων θέσεων χάσει, συνηθίζουμε να απογοητευόμαστε και κατά κάποιον τρόπο να κατηγορούμε τον αθλητή πιστεύοντας πως δεν έβαλε τα δυνατά του - έχοντας εννοείται μαύρα μεσάνυχτα. Στην περίπτωση όμως που καταφέρει να διεκδικήσει μια από τις τρεις θέσεις και κυρίως τη πρώτη μας πιάνει η ανάγκη να πάρουμε και εμείς τα εύσημα. Με αυτό το τρόπο περνάει στο υποσυνείδητό μας πως μαζί με τον αθλητή είμαστε και εμείς άξιοι να βραβευτούμε και να μας σέβονται οι άλλοι για την επιτυχία "μας", παραγκωνίζοντας τελείως το γεγονός πως πίσω από αυτή την επιτυχία του αθλητή κρύβεται μια σειρά αποτυχιών, απογοητεύσεων, δύσκολων στιγμών πάνω στις οποίες στηρίχτηκε για να φτάσει εδώ! Ένα -πιστεύω- χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Λευτέρη Πετρούνια ο οποίος -όπως έμαθα και εγώ πρόσφατα- πριν ένα χρόνο έχασε το πατέρα του, απώλεια που σίγουρα του στοίχισε πολύ, παρόλα αυτά συνέχισε τον αγώνα και μόλις κέρδισε τη πρώτη θέση στους κρίκους αφιέρωσε το μετάλλιο στον πατέρα του. Αυτό το ιστορικό δεν το ξέρουν πολλοί και είμαι σίγουρος πως δεν το ξέρουν ούτε οι "επίσημοι" που θα τον υποδεχτούν στο αεροδρόμιο!
Επειδή κανείς θα απορήσει με τον τίτλο τον οποίο χρησιμοποίησα στο παρόν άρθρο, καλό θα ήταν να εξηγηθώ. Οι "Λευτέρηδες Πετρούνιες" αποτελούν στο παρόν άρθρο συμβολισμό μέσω του οποίου αναφέρομαι σε όλους τους ανθρώπους στο κόσμο οι οποίοι βάζουν τα δυνατά τους να πετύχουν τους στόχους τους ή να πρωτοπορήσουν μέσα από τις ιδέες τους και τα έργα τους, και τη στιγμή της αναγνώρισης τους και της επιβράβευσής τους μπλέκονται και άλλοι τόσοι "άκυροι" οι οποίοι στην ουσία δεν υπήρξαν πουθενά και ούτε που στήριξαν τη προσπάθεια, παρόλα αυτά έχουν το θράσος να απαιτούν και αυτοί αναγνώριση, και δεν τους απασχολεί αν αυτός ο οποίος ασχολήθηκε εξ ολοκλήρου και πέτυχε δεν ανταμοίβεται!
Εν κατακλείδι, θα ήθελα αυτό το άρθρο να σταθεί η αφορμή για όσους το διαβάσουν να προβληματιστούν όσον αφορά το πόσο ηθικά σωστό είναι να επιβραβευόμαστε για κάτι για το οποίο δεν το αξίζουμε ή και να αφήνουμε άλλους να παίρνουν τη "δόξα" από αύτους που έχυσαν αίμα και ιδρώτα. Κάθε επιτυχία που σημειώνει κάποιος πρώτα πρέπει να την απολαμβάνει αυτός και ύστερα όλοι οι άλλοι, γιατί αυτός είναι που στερήθηκε, κουράστηκε, απογοητεύτηκε και δεν το έβαλε κάτω. Αν στερήσεις από κάποιον τη χαρά της επιτυχίας ή την αλλοιώσεις του καταστρέφεις το στόχο του (και δεν εννοώ πως η επιτυχία είναι απαραίτητη αλλά άμα την έχεις είναι ευχής έργον).
Ευχαριστώ για την υπομονή σας και ευελπιστώ οι απόψεις αυτές να μετουσιωθούν κάποια στιγμή σε πράξη, γιατί αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι είναι ανούσιο να πιστεύουμε πως θα αλλάξει ο κόσμος!
Μέσα στη περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων όλοι μας, εκτός κάποιων ανθρώπων που θέλησαν να σταθούν και να υποστηρίξουν την ελληνική αποστολή και πήγαν στο Ρίο, παρακολουθούμε όλα τα αγωνίσματα και τις συμμετοχές των αθλητών είτε από το σαλόνι του σπιτιού μας είτε φευγαλέα σε κάποιο χώρο με τηλεόραση, πάντοτε σε ένα κλίμα τελείως διαφορετικό από αυτό που βιώνουν οι αθλητές την περίοδο των αγώνων. Το ενδιαφέρον μας προσελκύεται τη στιγμή που περνά από την αντίληψή μας η συμμετοχή ενός Έλληνα. Τη στιγμή εκείνη συγκεντρωνόμαστε να τον παρακολουθήσουμε, θέλοντας πάντοτε από μέσα μας να μας προσφέρει τη πρώτη θέση - λες και εμείς μπορούμε από εδώ που είμαστε να έχουμε απαιτήσεις για τον αθλητή ο οποίος βάζει τα δυνατά του να αποδείξει κυρίως στον ίδιο πως όλες του οι προσπάθειες και οι δυσκολίες που πέρασε μέχρι τώρα άξιζαν το κόπο. Αν αυτός ο αγωνιστής τελικά είτε επειδή είχε κακή μέρα είτε επειδή οι αντοχές του δεν επαρκούσαν για τις απαιτήσεις των τριών πρώτων θέσεων χάσει, συνηθίζουμε να απογοητευόμαστε και κατά κάποιον τρόπο να κατηγορούμε τον αθλητή πιστεύοντας πως δεν έβαλε τα δυνατά του - έχοντας εννοείται μαύρα μεσάνυχτα. Στην περίπτωση όμως που καταφέρει να διεκδικήσει μια από τις τρεις θέσεις και κυρίως τη πρώτη μας πιάνει η ανάγκη να πάρουμε και εμείς τα εύσημα. Με αυτό το τρόπο περνάει στο υποσυνείδητό μας πως μαζί με τον αθλητή είμαστε και εμείς άξιοι να βραβευτούμε και να μας σέβονται οι άλλοι για την επιτυχία "μας", παραγκωνίζοντας τελείως το γεγονός πως πίσω από αυτή την επιτυχία του αθλητή κρύβεται μια σειρά αποτυχιών, απογοητεύσεων, δύσκολων στιγμών πάνω στις οποίες στηρίχτηκε για να φτάσει εδώ! Ένα -πιστεύω- χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Λευτέρη Πετρούνια ο οποίος -όπως έμαθα και εγώ πρόσφατα- πριν ένα χρόνο έχασε το πατέρα του, απώλεια που σίγουρα του στοίχισε πολύ, παρόλα αυτά συνέχισε τον αγώνα και μόλις κέρδισε τη πρώτη θέση στους κρίκους αφιέρωσε το μετάλλιο στον πατέρα του. Αυτό το ιστορικό δεν το ξέρουν πολλοί και είμαι σίγουρος πως δεν το ξέρουν ούτε οι "επίσημοι" που θα τον υποδεχτούν στο αεροδρόμιο!
Επειδή κανείς θα απορήσει με τον τίτλο τον οποίο χρησιμοποίησα στο παρόν άρθρο, καλό θα ήταν να εξηγηθώ. Οι "Λευτέρηδες Πετρούνιες" αποτελούν στο παρόν άρθρο συμβολισμό μέσω του οποίου αναφέρομαι σε όλους τους ανθρώπους στο κόσμο οι οποίοι βάζουν τα δυνατά τους να πετύχουν τους στόχους τους ή να πρωτοπορήσουν μέσα από τις ιδέες τους και τα έργα τους, και τη στιγμή της αναγνώρισης τους και της επιβράβευσής τους μπλέκονται και άλλοι τόσοι "άκυροι" οι οποίοι στην ουσία δεν υπήρξαν πουθενά και ούτε που στήριξαν τη προσπάθεια, παρόλα αυτά έχουν το θράσος να απαιτούν και αυτοί αναγνώριση, και δεν τους απασχολεί αν αυτός ο οποίος ασχολήθηκε εξ ολοκλήρου και πέτυχε δεν ανταμοίβεται!
Εν κατακλείδι, θα ήθελα αυτό το άρθρο να σταθεί η αφορμή για όσους το διαβάσουν να προβληματιστούν όσον αφορά το πόσο ηθικά σωστό είναι να επιβραβευόμαστε για κάτι για το οποίο δεν το αξίζουμε ή και να αφήνουμε άλλους να παίρνουν τη "δόξα" από αύτους που έχυσαν αίμα και ιδρώτα. Κάθε επιτυχία που σημειώνει κάποιος πρώτα πρέπει να την απολαμβάνει αυτός και ύστερα όλοι οι άλλοι, γιατί αυτός είναι που στερήθηκε, κουράστηκε, απογοητεύτηκε και δεν το έβαλε κάτω. Αν στερήσεις από κάποιον τη χαρά της επιτυχίας ή την αλλοιώσεις του καταστρέφεις το στόχο του (και δεν εννοώ πως η επιτυχία είναι απαραίτητη αλλά άμα την έχεις είναι ευχής έργον).
Ευχαριστώ για την υπομονή σας και ευελπιστώ οι απόψεις αυτές να μετουσιωθούν κάποια στιγμή σε πράξη, γιατί αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι είναι ανούσιο να πιστεύουμε πως θα αλλάξει ο κόσμος!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου