Η κοινωνία στερεί από τον εαυτό της το πιο σημαντικό κομμάτι της, ΤΟΥΣ ΝΈΟΥΣ ΤΗΣ!!!

  Αναντίρρητα οι νέοι αποτελούν το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι μιας κοινωνίας. Οι νέοι είναι ιδεαλιστές, είναι αισιόδοξοι για το μέλλον και στόχος τους είναι να αλλάξουν το κόσμο. Τους χαρακτηρίζει η αθωότητα και η καλοσύνη -ένα στοιχείο που πολύ βίαια τους αφαιρεί η κοινωνία σιγά σιγά- , κάτι που αρκετοί ενήλικες έχουν ξεχάσει μια και έχουν απομακρυνθεί από το κόσμο, νοιάζονται μόνο για το πως θα μπορέσουν να επωφεληθούν τα μέγιστα με το πιο εύκολο και γρήγορο τρόπο κι ας είναι και βλαβερός για το κοινωνικό σύνολο.Οι νέοι έχουν την αντοχή και την όρεξη να αφιερώσουν τη ζωή τους στη καλυτέρευση της κοινωνίας μόνο που τους λείπει η εμπειρία για το πως θα καταφέρουν να το πετύχουν αλλά και για το τι εμπόδια θα συναντήσουν στη προσπάθεια αυτή.

   Παρόλο, λοιπόν, που η κοινωνία έχει στη διάθεση της άτομα με όρεξη και ιδέες, όχι μόνο δεν τους αξιοποιεί και δεν τους δίνει το χώρο για να δράσουν, αντίθετα τους υποτιμά και τους κακομεταχειρίζεται! Και για να αποφύγω να φανώ υπερβολικός και δραματικός θα σπεύσω ευθύς να παρουσιάσω τα τεκμήρια που έχω για το παραπάνω σχόλιο.

Τρίτος κόσμος (Υπανάπτυκτες κοινωνίες)

 Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις με αυτή τη θλιβερή υπόθεση. Αυτές οι χώρες έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση, και όλο αυτό για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των "ισχυρών" χωρών του βορρά. Και αντί να υπάρξει κάποια μέριμνα για την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής σε αυτές τις χώρες από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις με βασικό τον ΟΗΕ, εθελοτυφλούμε και κοιτάμε μόνο το πως θα ζήσουμε εμείς οι "προνομιούχοι" σε βάρος αυτών. Όλα φαίνονται 'κανονικά' μέχρι να αντιληφθεί κανείς πως σε αυτές τις χώρες ζουν άνθρωποι με δικαιώματα στη ζωή και όχι ζώα! 

 Μέσα σε όλα αυτά τα θύματα υπάρχουν και πολλά παιδιά τα οποία στη πλειοψηφία τους είτε δεν καταφέρνουν να ζήσουν για πολλά χρόνια και πεθαίνουν από αρρώστιες ή ως θύματα πολέμων και θρησκευτικών πεποιθήσεων, είτε ζουν μια ζωή μέσα στη καταπίεση και τον εξευτελισμό. Κρίνω σκόπιμο να εστιάσω στην δεύτερη περίπτωση όχι τίποτα άλλο απλά η πρώτη χρειάζεται μεγαλύτερη εμβάθυνση και πιο ακριβείς γνώσεις τις οποίες τολμώ να πω πως δεν κατέχω. 

 Ένα παιδί στις χώρες του Γ' κόσμου γεννιέται από γονείς οι οποίοι το αποκτούν στην ηλικία των 14 περίπου, σε μια ηλικία που οι ίδιοι οι γονείς δεν είναι σε θέση να φροντίσουν το παιδί στις αναπτυγμένες χώρες,  πόσο μάλλον στις υπανάπτυκτες χώρες όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα να το φροντίσει η υπόλοιπη οικογένεια.Το παιδί λοιπόν εξ αρχής στερείται το δικαίωμα να απολαύσει τη φροντίδα και την αγάπη των γονιών του, με αποτέλεσμα να μην λαμβάνει τα σωστά ερεθίσματα και να μην αποκτά σωστά πρότυπα. Το κακό συνεχίζεται μια και το παιδί δεν μορφώνεται από κάποιο σχολείο -αφού σχολείο δεν υπάρχει- και έτσι το παιδί εκτός του ότι αδυνατεί να αντισταθεί σε οποιουδήποτε τύπου προπαγάνδα και παραπληροφόρηση -βλέπε φανατισμός- δεν μπορεί να παλέψει για τα δικαιώματα του και έτσι ενισχύεται αυτός ο φαύλος κύκλος της εκμετάλλευσης. Το παιδί στις τριτοκοσμικές χώρες ωθείται στην εργασία από πολύ μικρό και οι συνθήκες τις οποίες βιώνει είναι εξοντωτικές για το ίδιο στην καλύτερη των περιπτώσεων, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις παιδιών που είτε από την ανάγκη τους για κάποια χρήματα ώστε να ζήσουν, είτε λόγω εκμετάλλευσης τους από ενήλικες, αναγκάζονται να μπουν στο κόσμο των ναρκωτικών, της επετείας και σχεδόν πάντα να μην βγαίνουν σώα από εκεί (πολλές φορές για να μπορέσουν οι εκμεταλλευτές να προσελκύσουν τον οίκτο και την συμπόνια των πλουσίων, παροτρύνοντας τα παιδιά με το να τους δώσουν κάποια χρήματα, φτάνουν στο σημείο να τα τυφλώνουν, να τους κόβουν μέλη του σώματος τους). Επίσης σύνηθες για τα παιδιά αυτών των χωρών είναι να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από τις πολυεθνικές εταιρείες των αναπτυγμένων χωρών, οι οποίες στη προσπάθειά τους να πετύχουν το μέγιστο κέρδος, ψάχνουν για φτηνό εργατικό προσωπικό, και έτσι να δουλεύουν σε πολύ απάνθρωπες συνθήκες, δουλεύοντας πολλές ώρες και χωρίς να πληρώνονται ουσιαστικά καθόλου. Κάποια ακόμα χαρακτηριστικά φαινόμενα εκμετάλλευσης των παιδιών του Γ' κόσμου είναι η εξώθηση τους στην πορνεία, έτσι ώστε να ικανοποιούνται τα βίτσια των πλούσιων παιδόφιλων αλλά και το trafficking, όπου νεαρά παιδιά βιώνουν την εμπειρία του σύγχρονου σκλαβοπάζαρου.

Χώρες του Βορρά (Αναπτυγμένες κοινωνίες)

 Εδώ τα πράγματα -σε σχέση πάντοτε με τις τριτοκοσμικές χώρες- είναι πολύ καλύτερα. Στις αναπτυγμένες χώρες έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος όσον αφορά τα δικαιώματα του παιδιού. Παρόλα αυτά, μπορεί εξωτερικά η εικόνα να μοιάζει φυσιολογική, όμως αν εμβαθύνει κανείς λίγο περισσότερο, εύκολα συνειδητοποιεί πως η κατάσταση στις αναπτυγμένες κοινωνίες είναι εξίσου προβληματική!

 Ένα παιδί των αναπτυγμένων κοινωνιών μπορεί να απολαμβάνει τα βασικά του δικαιώματα - εκτός (ευτυχώς) πολύ λίγων περιπτώσεων που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει - έχοντας σπίτι, φαγητό, ρούχα και πρόσβαση στη παιδεία, όμως στη συνέχεια της ζωής του καλείται να ενταχθεί σε μια κοινωνία η οποία επιβάλλει στα μέλη της τους δικούς της κανόνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι δεν συντελούν στη βελτίωση του ανθρώπου. 

 Το παιδί από τις πρώτες του στιγμές σε αυτό το κόσμο μαθαίνει να θεωρεί κάθε πληροφορία που δέχεται ως σωστή -είτε αυτή είναι από τους γονείς του, είτε από το σχολείο, ή ακόμα και από κάποιον άγνωστο- χωρίς να μπαίνει στο κόπο να την επιβεβαιώσει με τα δικά του μάτια. Πολλές φορές ο νέος αντιμετωπίζεται από τους ίδιους του τους γονείς σαν μια εγγύηση για αυτούς πως μέσα από αυτόν θα καταφέρουν να ζήσουν στην αιωνιότητα. Τον μεγαλώνουν και τον "ταΐζουν" με τις δικές τους αντιλήψεις για τον κόσμο, του καλλιεργούν στερεοτυπικές αντιλήψεις, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τον εξαναγκάζουν να ακολουθήσει μια επαγγελματική πορεία που του είναι αδιάφορη μόνο και μόνο είτε για να συνεχίσουν την οικογενειακή παράδοση είτε για να εκπληρώσουν τα προσωπικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα. Επιπλέον είναι αρκετές οι φορές που οι γονείς ταυτίζουν τη θέση τους με αυτή της εξουσίας και επιβάλλουν τα θέλω τους, πνίγοντας οποιαδήποτε τάση αυθορμητισμού από τη μεριά των νέων, φτάνοντας και στο σημείο να ασκήσουν βία στο παιδί αφήνοντας του τραύματα και ψυχολογικά προβλήματα. Τέλος ένα χαρακτηριστικό σε κάθε οικογένεια είναι το χάσμα των γενεών. Αυτό πιστεύω έχει γίνει περισσότερο σαν ένα χάπι το οποίο χρησιμοποιούμε κυρίως για να καλύψουμε την αδυναμία μας να κατανοήσουμε είτε τους ενήλικες, είτε τα παιδιά αλλά κυρίους τους εφήβους τους οποίους έχουμε ταυτίσει με μια προβλημάτικη φάση της ζωής, την οποία για αυτό το λόγο πρέπει να αντιμετωπίζουμε επιδερμικά (για να προλάβω τυχόν παρερμηνείες, το χάσμα γενεών αποτελεί συντελεσμένη πραγματικότητα, όμως το χρησιμοποιούμε στο έπακρο).
  Ο νέος, ως γνωστόν, περνά ένα σημαντικό μέρος της ζωής του - και κρίσιμο θα έλεγα ειδικά για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του- στο σχολείο. Το σχολείο καλείται να ενεργήσει την ώρα που η οικογένεια συνήθως λόγω εργασίας αδυνατεί να μορφώσει το νέο, αλλά και να 'χτίσει' πάνω στα ισχυρά θεμέλια που έχει στήσει αυτή. Κάτι τέτοιο όμως τις περισσότερες φορές φαντάζει ουτοπική εικόνα, μια και οι συνθήκες που επικρατούν στο σχολείο κάνουν δύσκολη τη κάθε προσπάθεια για μάθηση. Ειδικά στη χώρα μας ένα αρκετά σύνηθες φαινόμενο είναι να ακούμε για απολύσεις καθηγητών και για μείωση μαθημάτων μια και οι δάσκαλοι που το διδάσκουν δεν επαρκούν. Αυτό από την αρχή δημιουργεί μια κακή αίσθηση στο μαθητή. Ενώ στα μάτια του καθηγητή ο μαθητής πρέπει κανονικά να βλέπει όρεξη, δημιουργικότητα, πολύπλευρη γνώση, αγάπη για το επάγγελμα του, ξενίζεται από την προχειρότητα του, την επιδερμική προσέγγιση της γνώσης, το άγχος του να προλάβει την ύλη μέσα στα χρονικά όρια του υπουργείου, αλλά κυρίως από την αδιαφορία του να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με τους μαθητές του (δυστυχώς οι περιπτώσεις καθηγητών που δουλεύουν με μεράκι, που αντιμετωπίζουν τους μαθητές σαν παιδιά τους και που έχουν κάθε διάθεση να διδάξουν αλλά και να μάθουν είναι λίγες, για αυτό είναι και άξιοι σεβασμού). Ένας αρκετά τραγελαφικός θεσμός πάνω στον οποίο στηρίζεται το τεχνοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι αυτό των ενδοσχολικών κα των πανελληνίων εξετάσεων, οι οποίες στην ουσία εξετάζουν το νέο για την ικανότητα του στην αποστήθιση και σύμφωνα με αυτό κρίνεται το αν θα περάσει στην επόμενη τάξη και αν θα περάσει στη σχολή που θέλει. Από το σχολείο ο νέος βγαίνει με ελαττωματική κριτική σκέψη, αναίσθητος όσον αφορά τις τέχνες και τον αθλητισμό και αρκετές φορές μάλιστα με μια τάση να απαξιεί την παράδοσή του τόπου του. Για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το εκπαιδευτικό σύστημα σήμερα έχει γράψει αναλυτικά και με πολύ ενδιαφέρων τρόπο ένας πολύ καλός μου φίλος σε ένα άρθρο τού οποίου την ιστοσελίδα αφήνω από κάτω.
https://yiorgostelonis.blogspot.gr/2016/03/blog-post.html
  Η κοινωνία στην οποία καλείται να βγει με την έναρξη της ενηλικίωσής του (αν και ήδη έχει δει ένα μέρος της με τις εξόδους του και τις επαφές και τις συναλλαγές του) όπως έγραψα και παραπάνω έχει τους δικούς της κανόνες αλλά και τις δικές τις "ιδιοτροπίες". Ένα χαράκτηριστικό της είναι πως επιδιώκει την ομοιομορφία, παραμερίζοντας και στιγματίζοντας κάθετι διαφορετικό. Η διαφορετική γνώμη, η διαφορετική ιδεολογία την ενοχλεί μια και έχει τη συνήθεια να αναταράζει τα ήσυχα νερά της. Είτε μας αρέσει είτε όχι ζούμε σε μια κοινωνία όπου ο καθένας ζει για τον εαυτό του και συναναστρέφεται με ομοϊδεάτες του, είτε γιατί νιώθει μια έχθρα - που τη συντηρεί χωρίς να ξέρει το λόγο- απέναντι στην αντίθετη γνώμη, είτε γιατί η διαφορετική γνώμη τον βάζει σε προβληματισμούς, κοινώς "σκοτούρες" που δεν τις αντέχει. Αδιαφορούμε πλήρως για το περιβάλλον και κατά συνέπεια για τις επόμενες γενιές και όπου μπορούμε κοιτάμε να επωφεληθούμε έστω κι ας είναι σε βάρος άλλων. Το γεγονός ότι ζούμε στον 21ο αιώνα μας αφήνει παντελώς αδιάφορους μια και φαίνεται να συνεχίζουμε να καταλαμβανόμαστε από αναχρονιστικά στερεότυπα όσον αφορά την κατωτερότητα ενός από τα δύο φύλα (λες και πρέπει κάποιο οπωσδήποτε να είναι κατώτερο), την απέχθια μας απέναντι στους ομοφυλόφιλους, την φοβία μας απέναντι στους "μαύρους", την πολιτική μας κόντρα (κομμουνισμός- καπιταλισμός) και άλλα πολλά κουλά που, κατά τη γνώμη μου, κάνουν ευκολότερο το έργο των ετεροκατευθυντών οι οποίοι βρίσκουν ένα κόσμο διχασμένο τον οποίο μπορούν εύκολα να τον χειραγωγήσουν. Έχουμε γίνει υποτακτικοί της τεχνολογίας και δουλεύουμε πλέον για να ενισχύουμε τη επιρροή της πάνω μας και σαν να μην έφτανε αυτό, βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου πολέμου, ο οποίος ακριβώς επειδή όλα μας τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα αποσκοπούν στην δημιουργία φονικών όπλων - αντί για την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής μας- λέγεται πως θα σημειώσει 'μεγαλύτερη επιτυχία' από τους προηγούμενους δύο.  Οι νέοι μεγαλώνουν σε αυτό το κόσμο και γαλουχούνται με αυτές τις αρχές και τα ιδανικά και έτσι η οποιαδήποτε ελπίδα για αλλάγη γίνεται στάχτη.
   Χρέος όλων μας είναι να προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε αυτό το ελπιδοφόρο κομμάτι μας και να εμποδίσουμε την μετάλλαξη του σε κάτι παρόμοιο με το προηγούμενο. Πρέπει να αρχίσουμε να ξαναελπίζουμε στους νέους, να τους δώσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε και να τους προειδοποιήσουμε για τις κακοτυχίες που βρήκαμε εμείς ώστε να μην τις βρουν κι αυτοί. Οι νέοι θέλουν χώρο, χρόνο και κυρίως εμπιστοσύνη για να ανθίσουνε, και μαζί τους να ανθίσει και ο κόσμος!

Μία χαρακτηριστική φράση που νομίζω συνοψίζει όλο αυτό το "μικρό" άρθρο είναι αυτή:
"Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται μια κοινωνία φαίνεται από τον τρόπο που φέρεται η ίδια στα παιδιά της."

 Οπότε έχοντας υπόψιν αυτή τη φράση ας δοκιμάσουμε να φερθούμε σωστά στα παιδιά μας για να βελτιωθεί η κατάσταση της κοινωνίας μας!

   Και κλείνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να μοιραστώ μια εικόνα που είδα πρόσφατα στο διαδίκτυο που όπως έμαθα ανήκει στην έκθεση του Erik Ravelo και αναφέρεται στη κακοποίηση παιδιών σε διάφορα μέρη του κόσμου.

 

• Η πρώτη εικόνα αναφέρεται στην παιδεραστία στο Βατικανό.
• Η δεύτερη στη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στον τομέα του τουρισμού στην Ταϊλάνδη.
• Η τρίτη στον πόλεμο στη Συρία.
• Η τέταρτη στην εμπορία των οργάνων στη μαύρη αγορά, όπου τα περισσότερα από τα θύματα είναι παιδιά από φτωχές χώρες
• Η πέμπτη στην ελεύθερη διακίνηση όπλων στις ΗΠΑ
• Η έκτη στην παχυσαρκία, κατηγορώντας τις μεγάλες εταιρείες fast food.
• Η έβδομη στην πυρηνική ενέργεια στην Ιαπωνία.