"3 του Σεπτέμβρη μάνες, γέροι και παιδιά"
Ας ξεκινήσουμε με μια αναδρομή σε αυτή τη μέρα πριν 173 χρόνια. Βρισκόμαστε στην Ελλάδα του 1843 και συγκεκριμένα στην Αθήνα. Έξω από το παλάτι του Όθωνα, στη σημερινή Βουλή, έχει μαζευτεί κόσμος. Τι κόσμος; Κοσμοθάλασσα! Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζεύτηκαν εκεί για κάποιον λόγο, που δεν είναι άλλος από την ανάγκη τους να ακουστεί το θέλημα τους και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους! Πρωτεργάτες αυτού του κινήματος υπήρξαν ο Δημήτριος Καλλέργης και ο Μακρυγιάννης, οι οποίοι από καιρό πριν προετοίμαζαν αυτή την επανάσταση. Ο Όθωνας όντας περικυκλωμένος από το κόσμο που βρισκόταν έξω από το παλάτι αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και να λάβει υπόψιν του τα αιτήματα του κόσμου. Την επόμενη ακριβώς μέρα ανακοινώθηκε στο κόσμο πως τα αιτήματα του έγιναν δεκτά ενώ μέσα στους επόμενους δύο μήνες παραχωρήθηκε στην Ελλάδα το σύνταγμα.
Μεταφερόμαστε τώρα στη περίοδο της Χούντας, κατά τη διάρκεια της οποίας ανεβαίνει μια θεατρική παράσταση - κατά τη γνώμη μου σταθμός στην σύγχρονη ελληνική ιστορία- εν ονόματι: "Το Μεγάλο Μας Τσίρκο" του Ιάκωβου Καμπανέλλη με βασικούς ηθοποιούς το ανεπανάληπτο δίδυμο των Τζένη Καρέζη και Κώστα Καζάκου, τραγουδιστή τον "Αρχάγγελο της Κρήτης" Νίκο Ξυλούρη και μουσική του σπουδαίου Σταύρου Ξαρχάκου. Αυτή η παράσταση είχε σκοπό να αφυπνίσει τον φοβισμένο Έλληνα και να του υπενθυμίσει την ιστορία του τόπου του. Ανάμεσα στα γεγονότα που παρουσιάστηκαν, ένα από αυτά υπήρξε και η 3η Σεπτεμβρίου,στην οποία ο Ιάκωβος Καμπανέλλης -πολύ εύστοχα πιστεύω- έθεσε τον εξής προβληματισμό. Τη σκηνή της επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου, όπου ο λαός με πανό και μπροστάρη τον Ξυλούρη τραγουδούσε το "Φίλοι κι Αδέλφια" - ηχητικό απόσπασμα θα βρείτε παρακάτω-, διέκοπτε σε αρκετά σημεία η συνάντηση των χωρών-μελών της Ιεράς Συμμαχίας, που όπως προσπάθησε να κάνει κατανοητό ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης κανόνιζαν από πίσω την έκβαση των γεγονότων όσον αφορά την παραχώρηση του συντάγματος για την Ελλάδα. Μέσα σε όλα αυτά που λέχθηκαν σε αυτή τη συνάντηση - η οποία ξεκίνησε με την απαγόρευση συντάγματος και κατέληξε με τη παραχώρηση του- αυτό που εμένα προσωπικά μου έκανε εντύπωση και θα ήθελα να το μοιραστώ είναι το σχόλιο ενός από τους παρευρισκόμενους εκπρόσωπους των χωρών που έκλεισε την συνάντηση λέγοντας: "Παράδειγμα όσα δεν έχουν είναι όσα αφήσαμε να έχουν"! Εκεί - για εμένα- έγκειται ο προβληματισμός. Είμαστε άραγε όσο ελεύθεροι πιστεύουμε πως είμαστε; Ή μήπως κάθε μας επιλογή και κάθε μας πράξη εξαρτάται από τα συμφέροντα αυτών που κινούν τα νήματα;
Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και τα δεδομένα της εποχής δεν βοηθούν να καταλήξουμε αβίαστα στο συμπέρασμα πως όντως είμαστε πιο ελεύθεροι από ότι στο παρελθόν. Χαρακτηριστικό της εποχής αυτής είναι ο εξανδραποδισμός του ανθρώπου από τη μηχανή. Σε σχέση με το παρελθόν ο άνθρωπος έχει πάψει να χρησιμοποιεί την τεχνολογία προς όφελος του και αντίθετα την έχει μετατρέψει σε ένα είδος "θεότητας". Όπου και να πάει, όπου και να σταθεί και ό,τι και να κάνει, πάντοτε πρέπει να συνοδεύεται από κάποια συσκευή, κάνοντας την έννοια "ιδιωτική ζωή" να χάνεται σιγά σιγά από το λεξικό. Το οργουελικό πρότυπο αρχίζει να γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ! Εκτός όμως της τεχνολογίας, ο σύγχρονος άνθρωπος σε σχέση με το παρελθόν εκδηλώνει μια επιφύλαξη και ένα φόβο όταν του ζητείται να εκφραστεί, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που οι διαφορετικές απόψεις θυσιάζονται στο βωμό της ομοιομορφίας. Ο άνθρωπος σήμερα φοβάται να πάρει θέση, να πει ανοιχτά την άποψη του και να διαφοροποιηθεί από τη μάζα. Έχει συνεχώς στο μυαλό του πως αν πει κάτι το οποίο δεν είναι αρεστό, θα στοχοποιηθεί, θα στιγματιστεί και τελικά θα απομονωθεί. Οπότε έτσι προτιμά να σωπαίνει, συναινώντας έτσι εν αγνοία του στην μαζοποίηση του κόσμου και στη καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου.
Το άρθρο αυτό το έγραψα με αφορμή τη σημερινή μέρα, που πριν 173 χρόνια οι πρόγονοι μας αγωνίστηκαν για "μιαν ειρήνη που τους γέλασε και για μιαν ελευθερία που πριν έρθει φαινόταν τόσο πλατιά" και σήμερα φαίνεται να αδιαφορούμε για αυτόν τον αγώνα τους. Δεν πρέπει να περιμένουμε να βγει "η λευτεριά στο σφυρί" για να πράξουμε! Κρίνεται αναγκαίο να αγωνιστούμε (όπως πρέπει να κάνει κάθε ζωντανό όν) για να διαφυλάξουμε όχι μόνο την ελευθερία και τα δικαιώματά μας αλλά την ελευθερία και τα δικαιώματα ΌΛΩΝ ΜΑΣ!!!
Κλείνοντας το άρθρο αφήνω από κάτω το ηχητικό απόσπασμα της παράστασης του Μεγάλου Μας Τσίρκου και ελπίζω να δοθεί η προσοχή που του αρμόζει, και να σας προβληματίσει πάνω στο θέμα.
Όπως ειπώθηκε και στο τέλος της παράστασης: "Ελπίζω να του βρείτε ψεγάδια, να το κακολογήσετε αλλά να μην σας αφήσει αδιάφορους!"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου